جوان آنلاین: داستان سی‌و‌هشتمین دوره رقابت‌های لیگ برتر والیبال مردان ایران با قهرمانی فولاد سیرجان در فینالی مهیج به نقطه پایان رسید، اما خاطره حاشیه‌های زشت آن نه و‌ای کاش با افتادن آب از آسیاب، این داستان تلخ به دست فراموشی سپرده نشود.
تأسف‌بار است، اما غیرقابل کتمان که والیبال ایران با حاشیه عجین شده است، نه، چون فینال لیگی که همین چند روز قبل پرونده آن بسته شد، با درگیری روی سکو‌ها و پرتاب اشیا خطرناک به داخل زمین همراه بود، بلکه به دلیل تکرار مکرر این اتفاق در طول بازی‌های فصل که از جمله آن می‌توان به اتفاقات تلخ و ناگوار بازی پاس گرگان با شهرداری ارومیه اشاره کرد که زمین مسابقه را به رینگ بوکس تبدیل کرده بود، درست مثل سال‌های قبل که باعث پررنگ‌تر شدن حاشیه‌ها از متن اصلی شده بود، به‌طوری‌که حتی به بازی‌های والیبال باشگاهی آسیا هم کشید و درست روزی که فولاد سیرجان ایرانیان با حریفی از اندونزی بازی داشت، تماشاگران شهداب با شعار‌های خود چنان جوی در سالن به راه انداختن که بعد از پایان بازی عطایی در اعتراض به این رفتار ناشایست گفت مثل یک غیرایرانی با ما برخورد کردند.
موضوع بداخلاقی روی سکو‌های سالن‌ها و استادیوم‌ها از گذشته تا به امروز وجود داشته، اما در حال حاضر این موضوع تبدیل به یک معضل پیچیده شده است، به‌طوری‌که حتی فینال لیگ را هم به چالش می‌کشاند. دیداری که هیجان آن می‌تواند بیشترین لذت را برای تماشاگران دو تیم به همراه داشته باشد، اما نه وقتی درگیری‌های حاشیه‌ای به یک عادت برای سکو‌ها تبدیل شده است. البته جای تعجبی هم ندارد. اشتباهی که به عادت تبدیل شود، نه بازی فینال می‌شناسد، نه تفاوتی برای دوست و دشمن قائل می‌شود.
تعصبات رنگی بی‌تردید یکی از بزرگ‌ترین دلایل رخ دادن چنین اتفاقاتی روی سکوهاست. علاقه کورکورانه به یک تیم ممکن است تماشاگران آن را به سمت و سوی بروز رفتار‌های تهاجمی و ناهنجار سوق دهد و در این بین، باشگاه‌ها سهم بسزایی در کنترل این حجم از ناهنجاری و حاشیه‌ها دارند، اما چطور می‌شود کنترل اوضاع را به دست گرفت وقتی به وضوح شاهد آن هستیم که رفتار نادرست تیم‌ها و عوامل آن در تشدید این ناهنجاری سهم بسزایی دارد؟ برای نمونه می‌توان به سیلی که همین دو، سه سال پیش عطایی در بازی مس رفسنجان با لبنیات هراز آمل به گوش مهاجم تیمش، یعنی عرفان جلالی‌نژاد، بازیکن ۲۱ ساله پیشین تیم ملی زیر ۲۱ و ۱۸ سال ایران زد، اشاره کرد. هرچند که قبل از برخورد فیزیکی عطایی، یکی از بازیکنان دیگرش با ضربه محکمی به سینه بازیکن مورد نظر او را هل داد. رفتار دور از انتظاری که در واکنش مربی و بازیکن وقت لبنیات هراز آمل به اعتراض جلالی‌نژاد به تصمیم داور بود که به قیمت از دست دادن یک امتیاز در ست سوم برای تیمش تمام شد. در واقع یک مربی و بازیکن حرفه‌ای والیبال آنقدر در کنترل هیجانات و احساسات خود ناتوان بودند که به برخورد فیزیکی با بازیکن خودی پرداختند و صدای آن سیلی جنجالی حتی تا اروپا نیز رفت و خشم جامعه والیبال را به دنبال داشت. رفتاری که شکلی متفاوت‌تر آن را طی سال‌های اخیر در اکثر مسابقات از روی سکو‌ها شاهد هستیم. رفتاری که به بدعتی نادرست در والیبال ایران تبدیل شده و بی‌تردید رفتار نادرست بزرگ‌تر‌های والیبال ایران در شکل‌گیری آن نقشی اساسی داشته است!
در چنین شرایطی که باشگاه‌ها نتوانستند به وظایف خود برای فرهنگ‌سازی و کنترل سکو‌ها آنطور که باید و شاید عمل کنند، همه نگاه‌ها به فدراسیون است. فدراسیونی که بی‌تردید می‌تواند با برخوردی قاطع، بساط این بی‌نظمی‌ها و ناهنجاری‌ها را برای همیشه برچیند تا دیگر والیبال پاسوز حاشیه‌های جنجالی نباشد و لکه ننگ حاشیه‌هایی که پایش به فینال هم کشیده شده بود برای همیشه از پیشانی این ورزش محبوب پاک شود. در همین راستا قوچان‌نژاد، رئیس سازمان لیگ والیبال درست چند ساعت بعد از فینال بود که از برخورد جدی با عاملان حواشی فینال خبر داد و خبر‌ها حاکی از دستگیری چندین نفر از تماشاگرانی بود که جو سالن را متشنج کرده بودند. روز گذشته نیز تقوی، رئیس فدراسیون والیبال دستور پیگیری جدی حواشی به وجود آمده در فینال سوم لیگ برتر را صادر کرد و حتی گفته شد که دو مسبب اصلی این حواشی که با شکایت فدراسیون بازداشت شده‌اند برای بررسی و دستور قضایی به دادسرا خواهند رفت. اما بی‌تردید تنها چیزی که می‌تواند مانع از تکرار این اتفاقات ناگوار شود، پاپیش گذاشتن باشگاه‌ها برای کنترل سکوهاست و برخوردی جدی با خاطیان، بدون در نظر گرفتن جایگاهی که دارند. در غیر این صورت باید انتظار شرایطی به مراتب بدتر را در فصل‌های بعدی داشته باشیم. شرایطی که بی‌تردید زیبنده والیبال ایران نیست و آبروی آن را خدشه‌دار می‌کند.
